Skip to content
  • नियात्रा
  • गन्तब्य
  • विमर्श
  • कृति
  • समाचार
  • हाम्राे बारेमा

नियात्रा

Niyatra.com

  • नियात्रा
  • गन्तब्य
    • काेशी प्रदेश
    • मधेश प्रदेश
    • वागमती प्रदेश
    • गण्डकी प्रदेश
    • लुम्बिनी प्रदेश
    • कर्णाली प्रदेश
    • सुदूरपश्चिम प्रदेश
  • विमर्श
  • कृति
  • समाचार
  • हाम्राे बारेमा
  • Toggle search form

जुनको उज्यालोमा राराको पहिलो दर्शन

Posted on February 13, 2022March 14, 2022 By ममता बज्राचार्य No Comments on जुनको उज्यालोमा राराको पहिलो दर्शन
ममता बज्राचार्य

बर्षको एक पल्ट विदा मनाउने योजना हाम्रो परिवारको बन्छ । कहिले स्वदेश, कहिले विदेश । यही क्रममा जोमसोम, पूनहिल, धान्द्रूक, अन्नपूर्ण बेस क्याम्प पुगियो । अबको पालो रारा थियो । तर त्यही बर्ष महाभुकम्पले सबै योजना सखाप भयो । रारा पुग्ने र त्यसको सुन्दरता नियाल्ने सपना ममा थियो र रहिरहयो । यो साल जसरी पनि रारा जाने भएँ । म जाने भएँ, मसंग को को आउने ? मेसेज पठाएँ सबैलाई । २१ जनाको समूह बन्यो । सानो नानीदेखि लिएर ७४ बर्षको बुवा समेत । प्रायः दशैंको टिका थापेर भोलि पल्ट निस्केजस्तै यस पालि पनि आश्विन १५ गते विहान रारा जान निस्कने भयौं ।

लामो यात्रा, ठुलै समूह । गाडी, होटेल आदिको व्यवस्था आफैले गर्न सम्भव थिएन । ट्राभल एजेन्सीलाई जिम्मा दिइयो । तिन वटा जिपमा तिन दिन लगाएर मुगु जान तयार भयौ । बिहान छ बजे नै गाडि कुरेर बस्यौं । तर….., पहिलो गाँसमा नै ढुंगा परेजस्तो दिमागै खराब । एउटा जिप ब्रिग्रिएर वर्क शपमा थन्किएको र बनाउन समय लाग्ने भएकोले एउटा समूह भोलि मात्र हिड्न सल्लाह दियो ।

एजेन्सीलाई सरापेर आफै एउटा जिपको वन्दोबस्त गर्याैं ।

रारामा डुंगा शयर । तस्वीरः लेखिका

काठमाडौंबाट गाडी गुड्दा एघार बजिसकेको थियो । बेलुकी सुर्खेत पुग्नु थियो तर कोहलपूर पुग्दा नै रातको एक बजिसक्यो । भोक र थकानले हैरान । एकाइस जनालाई कोठा पाउन समस्या भयो, त्यो पनि रातको समयमा । छ बटा कोठामा २१ जना अटायौं । ‘अरु नभएनि सुत्न त पाइयो’ जस्तो भयो । भोलि पल्टको गन्तव्य भयो– मान्म । तराईको सिधा बाटो नेपालकै राम्रो हो कि जस्तो लाग्यो । बर्दिया हँुदै मान्मसम्म पूग्दाको बाटो राम्रो मान्नु पर्छ । भेरी कर्णाली नदी कति स्वच्छ र सफा, मनै रमाउने । वरीपरीको स्वस्थ वातावरण हेर्दा गर्व नै लाग्ने । तेस्रो दिन ८८ कि.मि. गाडिमा चढेर बल्ल मुगु पुग्ने । तेस्रो दिनको यात्रा कठिन थियो कच्ची बाटो दिन भरी जसो गाडीमै बस्नुपर्ने । बाटोमा साना झरना खोला, ती माथि नयाँ बन्दै गरेका पूलहरु थिए । कालिकोटदेखि मान्मसम्ममा साना चिटिक्क छाना छाएका बस्तीहरु, घर माथि घर चाङ पारेकाजस्ता पुराना वस्तीहरु अन्त देखेको थिएन । काठमा आकृतिहरु कूदेका साना पुलहरु, कुनैमा राजा बीरेन्द्र र रानी ऐश्वर्यको जस्तो छवि देखिने कुनैमा अर्कै आकर्षक आकृतिहरु । बाटोमा भीर तल बगेका स्वच्छ खोला, पहाड, हावाको दिशाले गर्दा एकातिर फर्केका रुखहरु कति राम्रो । सानो केटाकेटी हुँदा ड्रइङ बनाउदाको जस्तो चिटिक्क । भीरको डरलाग्दो बाटो भएर राति ७ बजे हामी पूग्यौ, गाडी छाडेर अझै दुई घण्टा हिड्नु थियो ।

बाटो अँध्यारो भइसकेको थियो । आमा बुबालाई उकालोओरालो बाटो हिड्न गाह्रो भयो । पर होटेलको बत्ती देखिन्छ तर जति हिडे पनि नपुग्ने । चन्द्रमाको उज्यालोमा राराको दर्शन भयो । यही समय दिनको भए राराको पहिलो झलक कति राम्रो देखिन्थ्थो । वरिपरिको जंगल कति हराभरा रमाइलो हुन्थ्यो । दिनमै पूग्न सकिएन अफसोच भयो । होटलको बाटो आउँदा रारा निकुन्जका आर्मीले रोकेर आजै मात्र दुई तीन सय मानिस त्यता पुगेको र होटलको व्यवस्था गरेको भएमात्र त्यहाँसम्म जानू, नभए फर्किनू भने । हाम्रो होटेल बूकिङ थियो । बाटोमा वास नपाएर फर्केएकाहरु पनि भेट्यौं । पीर लाग्यो । यति धेरै मानिस आएका रहेछन्, कोठा पाउने हो कि होइन ? एजेन्ट पनि उही त हो । व्यवस्था पनि भरपर्दाे थिएन । आर्मीले बाटोमा भालू लाग्ने र समूहमा बिस्तारै अनि चूपचाप हिड्नु पर्ने भन्यो । अर्को पीर थपियो । बल्ल होटेल पुगियो । मेला लागेझै मानिस थिए । हामी तिन छक्क पयौ । आगो तापी गीत गाउदै रमाइरहेका त्यस्तै दुई सय जति मानिस । हाम्रा लागि चार वटा कोठा राखेको रहेछ, बल्ल ढुक्क भइयो ।
विहान र राति निकै चिसो, दुई डिग्री । तर, दिउसो गर्मी । चिसो र भोकले हामी गल्नुसम्म गलिसकेका थियौ । खासगरी आमा र बुबा । आमालाई आगोको धूंवा र भोकले गाहो भयो सुगर लो भएको शंका भयो । ग्रूपमा डाक्टर पनि हुनुहुन्थ्थो र केही सजिलो भयो । हाम्री डाक्टर बहिनीले त्यहिँ अरु पनि एक दुई बिरामी हेर्न भ्याइन् । त्यहाँ जम्मा दुई वटा साना होटल झण्डै दुई सय मानिसलाई खाना खुवाउँदा रातको बाह« बज्यो । यति धेरै मानिसको व्यवस्था यो भन्दा पहिले गरिएको थिएन कि, होटललाई पनि खाना र बस्न दिन हम्मेहम्मे परेको देखियो । अर्को रात खानाको लागि लाम लाग्दा बेग्लै खालको अनुभूति पनि भयो । भोकले चूर भइसकेकाहरु लाम बस्दै गर्दा तछडमछाड पनि भयो र झण्डै झगडा पनि प¥यो । शरणार्थी शिविर वा यस्तै यस्तै ठाउँहरुकौ दृष्य समाचारमा मात्र देख्थ्यौं यस्ता दृष्यहरु, अब त्यस्तै ठाउँमा पुगेको जस्तो पो अनुभूति भयो । आर्मी आफै अगाडि आएर झगडा मिलाउन र खाना खुवाउन आइपुग्नु प¥यो ।

दशैंमा घुम्ने संस्कार धेरै नेपालीमा बस्न थालेको रहेछ । नेपालीबाहेक अरु नागरिक बिरलै देखियो । कोही आफ्नै गाडि र मोटरसाइकलमा आएका त कोही एजेन्सीमार्फत आएका, सबै नेपाली । रारा पुग्न गाह्रो छ भन्ने सुनेको थिएँ । लामो यात्रा, बेला न कुबेलाको जे जस्तो भएपनि खानुपर्ने खाना र थकान । त्यही रहेछ गाह्रो ।

चौथो दिन बिहानको रारा दर्शन गरियो । दूरसम्म फैलिएकी, जंगलको बिचमा सजिएकी नेपालकै ठूलो ताल रारा । मेरो सपनाकी अप्सरा, कति सङ्लो र स्वच्छ । रारालाई यति नै सङ्लो र स्वच्छ राख्न आउँदा बर्षमा गाह्रो पर्ने देखिन्छ । धेरै पाहुना घुम्न आउने भएपछि वातावरणमा असर पर्छ । आफ्नो ठाउँ आफ्नो घरजस्तो मानेर फोहर जहाँ तहाँ नफाली व्यवस्थित गरे मात्र यस्ता गन्तव्यहरु पछिसम्म घुम्नलायक र राम्रो रहनेछ ।

बर्षौ पछि रहरहरु पूरा गरियो । बोटिङ गर्याैं। फोटो खिच्यौं । ताल वरिपरि घुम्यौं । निख्खर निलो रारालाई घण्टौंसम्म नियाल्यौं । मूरमा पिकसम्म हाइकिङ जान भने समय मिलेन । भोलि पल्ट बिहानै राराबाट हिड्यौ । अघिल्लो दिन रातमा हिडेको जंगल कति राम्रो रहेछ । छिटै फर्किनु परेकोजस्तो भयो । अर्को पल्ट आउदा ‘बाइ एयर’ आउने र ‘मूरमा पिक’मा बसेर रारा नियाल्ने सोच बनाएँ । अब पछिको यात्रा योजना दशैं तिहारको बिदामा भन्दा चैत्र बैशाखको बिचमा बनाउनु पर्ने देखियो । मानिसको हूल र हैरानी धेरै कम हुन्छ त्यति बेला ।

राराबाट फर्किदा जुम्लामा बस्यांै । जुम्ला सोचेको भन्दा धेरै बिकसित पायौं । राम्रो सडक, राम्रा घर, अनि बजार । जुम्लाको स्याउ, रातो चामल, दाल, ओखर आदि कोसेली लियौ । जति गाह्रोसाह्रो भएपनि पहिला आफ्नै देश घुम्नु पर्छ, यही रमाइलो छ । फर्किदा एक दिन पोखरा पनि बस्यौं । अधिल्ला बर्षहरुमा जस्तो फेवा राम्रो लागेन, जथाभावी फोहर गरिँदा फेवाको पानीमा फिंज आएको हरियो, पहेलो थियो । राराको सम्झना आयो । त्यहाँको स्वच्छ पानी र निकुन्जका आर्मीले गरेको संरक्षण राम्रो लाग्यो ।

Share this…
Share on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on LinkedIn
Linkedin
Email this to someone
email
नियात्रा

Post navigation

Previous Post: रुकुमको कमल दह
Next Post: शान्त धुन्चे

Related Posts

चिसा कालिञ्चोककाे तताउने उकालाे नियात्रा
दहचोक हाइकिङ नियात्रा
बनेपामा गोसाईकुण्ड खाेज्दै नियात्रा
रोमाञ्चक भूलभुलइयाः हराउन तयार हुनुहुन्छ ? नियात्रा
वाग्द्वारमा वैशाख १, २०६६ नियात्रा
घान्द्रुुक यात्रामा कोरिएका पार्श्र्वचित्रहरू नियात्रा

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

  • झाेरकाे झरना र झरी
  • गुफा डाँडामा उक्लिंदा
  • झरी, कविता र धरान-भेडेटार 
  • सुन्दरीजलभन्दा माथि माथि
  • जामाचो मेला, २०७९

(नियात्रा.कममा नियात्रा तथा कुनै ठाउँकाे परिचय वा पर्यटनसम्बन्धी लेखहरू niyatramail@gmail.com मा पठाउन सक्नुहुन्छ ।)

Copyright © 2023 नियात्रा.

Powered by PressBook Grid Blogs theme